Lieve Q,

Voor we erg in hebben papegaai je. Je hoort een woord en zegt het na. Toen ik blijkbaar iets heel leuk vond afgelopen zaterdag en fijn vond om te ontvangen, ik kreeg verlate verjaardagscadeaus, zei je me na: ‘Yes!’ Je gebaarde erbij. Een gebalde vuist. Een paar dagen ervoor was het nog onduidelijk hoe je de intelligentietestjes had gemaakt op school. Het was niet meetbaar. Stiekem vond ik dat rebels; neefje is niet te meten. Maar spreekt wel Engels.

Je was op visite bij Ome Tah en tante Kah. En je kreeg een verlaat Sinterklaascadeau. Of een vervroegd Kerstcadeau. Het was half uitgepakt door jou en mama toen je de hals zag van de sopraan ukelele. ‘Tah!’ zei je. Je aaide meteen over de snaren. Je lachte toen je muziek maakte. Ome Tah en tante Kah hopen dat je geniet van de muziek, er vrolijk van wordt en ook rustig en je aangetaste linkerhand kunt oefenen. Maar plezier staat voorop.
Toen we in de middag even naar een restaurant gingen stond daar een piano. Samen met papa sloeg je de noten op de klavier en je begon te zingen. ‘Een piano?’ vroeg iemand in het gezelschap. ‘Moeten we ook een piano kopen?’ Nou nee, probeer eerst maar de pannenset in de keukenkastjes. Of Youtube. Of zingen in de badkamer. Of gewoon de tah. ‘Yes’ riep je. Ja, lieve Q, heb er maar veel plezier van.

Alle brieven aan Q lees je hier.

Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.