Er waaide een koude wind in Delft, er was zonneschijn die af en toe zelfs flink fel was waardoor ik mijn ogen dichtkneep. Het voelde hier als gisteren. Gisteren liep ik nog met een kinderwagen over hobbelige stenen voorbij de Paardenmarkt. Langs het park, langs de beelden, langs het water waar de boten aan de kant lagen te dobberen. We liepen naar de Markt, de bibliotheek, aten in de zomer een ijsje. Fietsten hard over de heuvels. Ik zag hen opgroeien. Ik groeide zelf ook.
Het is anderhalf jaar geleden maar het voelt als gisteren. Gisteren is een oogwenk, een zuchtje wind. Maar gisteren is niet anderhalf jaar geleden. Er heeft tijd getikt. Ik voel me teruggeworpen zonder heimwee. Terug in de tijd is alles hetzelfde terwijl de wereld alweer verder is. Ik ben verder. Iedereen is verder. Zo hoort het.
Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.
Ontdek meer van Karin Ramaker.
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.