‘Waar doe ik goed aan..?’
Het galmde afgelopen jaar vaak genoeg door mijn hoofd.
Al een paar jaar liep ik rond met een stukje verhaal. Het verhaal was een los moment dat gekoppeld zou gaan worden, als ik lef had, aan een groter geheel. Ik sprak met vrienden, familie en besloot om tijd vrij te maken en te beginnen. Elke ochtend nam ik plaats aan mijn bureau in mijn werkkamer en schreef in totaal maximaal vier uur totdat mijn andere werkplicht riep. Ik sloeg nauwelijks een ochtend over.
Na een jaar had ik een eerste versie van een manuscript, waar later vele aangepaste versies bijkwamen. Daarna werden een paar uitgeverijen aangeschreven. Er volgden twee gesprekken met een uitgever. De een zei: ‘Er moet wat aangepast worden maar jouw verhaal verdient een groter publiek. Het moet alleen goed in de markt gezet worden.’
Ik was een debutant. Ik had geen naam. Ik was een lichtgewicht schrijver van non fictie boeken, geen romanschrijver. Met een debutant neemt een uitgeverij risico. Bovendien vroeg de ene uitgever om een gedeelte te herschrijven. Met een boel adviezen, een vol hoofd en een flinke shot aan adrenaline liep ik het pand weer uit.
Er volgde een nieuw gesprek in Amsterdam bij een gerenommeerde uitgever. Ik was zenuwachtig, zat ‘s morgensvroeg aan een ronde tafel, hield mijn koffiemok stevig vast en hoopte op een doorbraak. Zo eentje waar je van droomt als je fictie wilt schrijven. Het gesprek voelde als een sollicitatie.
‘Fictie wordt eigenlijk steeds minder goed verkocht.’ zei de uitgever.
Hij was enthousiast, zei hij, zag potentie maar er was aarzeling. Via zijn vragen en opmerkingen kwamen mijn personages tot leven. Ik had hiervoor nooit op zo’n manier over mijn manuscript gesproken! Hij adviseerde mij een personage aan te passen. Nadat de afspraak was gemaakt om het opnieuw te beoordelen heb ik een half jaar op mijn nagels zitten bijten. Ik hoorde niets.
Soms knaagt er al die tijd iets. Iets dat als een zacht stemmetje in je oor fluistert als jij je gedachten de vrije loop laat. Als je alles zou weglaten, alle beoordelingen, alle obstakels, alle meningen van anderen, wat zou je dan doen?
‘Waar doe ik goed aan?’
Als er niet in eerste instantie twee uitgeverijen interesse hadden getoond had ik heel misschien deze enorme stap niet gezet. Ergens had ik de bevestiging nodig. Het loslaten van het idee dat je alleen meetelt als je via een bestaande uitgeverij je boek uitgeeft was moeilijk. Ik nam een redacteur in de hand.
Mijn boek, Draagtijd, kwam er. In wezen is Draagtijd een periode geweest van zwoegen, hard werken, afwegen, ’s nachts wakker liggen, stug doorgaan en me niet laten afleiden door mensen die dachten dat het niet haalbaar zou zijn. Of die stiekem vonden dat je toch de erkenning moest krijgen van een bestaande uitgever want dan tel je pas echt mee. Of hardop zeiden dat het zelf gaan produceren een beetje lachwekkend was. Ik herinnerde me een podcast waarbij de ene schrijver de andere interviewde en het woord eigen beheer viel. Er werden hoorbaar neuzen opgehaald. Dat was wel hét moment waarop ik de knoop doorhakte en besloot ervoor te gaan.
Succes is een kortstondige vlucht naar glitter en alle toeters en bellen die je nodig hebt om aandacht te genereren zodat anderen zien wie je bent en wat je doet. Succes is niet persé terechtkomen bij een talkshow of in de bestseller top vijf. Maar het helpt je aan die naam. En daardoor meer verkoopcijfers. Het verhaal is belangrijk maar succes in de boekenbranche is vaak de marketingmachine van de uitgever. En een portie geluk.
Marc Reugebrink zegt in zijn boek Het Geluk van de Kunst:
‘Men moet het vertrouwen hebben in de relevantie van het schrijven zelf op het moment dat men er zich weer aan overgeeft, ondanks de klaarblijkelijke irrelevantie van hetgeen men daarvoor geschreven heeft in de ‘echte’ wereld daarbuiten. Men moet geloven. En voor zover die droom als ‘existentiële noodzaak’ wordt ervaren, gaat het hier om een… (ik aarzel om het uit te spreken) …kwestie van leven en dood. Het gaat om zingeving.’
Met bloed, zweet en tranen een papieren bundel produceren, dat was in 2019 mijn succes. Mijn moment. Mijn droom.
Karin Ramaker is schrijver (Scriptum: Opkrabbelen, nadat je op je bek bent gegaan, Gewoon Single en Beter Bloggen) en zelfstandig pedagogisch werker bij gezinnen. Haar eerste roman Draagtijd verscheen 15 november 2019. Draagtijd is verkrijgbaar bij alle (online) boekwinkels in Nederland en Vlaanderen. Lees hier recensies.
Naar een idee en initiatief van Punkmedia.
Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.
Als de liefde diep genoeg zit, ontstaat de discipline en volgt het volhouden. Je hebt een goed boek geschreven vind ik, alle moeite en inspanning meer dan waard.
Dank je wel.
Spijker op de kop Karin. Succes volgens ‘de wereld’ is heel betrekkelijk. Doen wat je echt wilt is wel belangrijk. Als je ooit, net als ik op mijn 18e, hebt meegemaakt hoe mediageweld werkt – overal en voortdurend om je mening gevraagd worden vanwege je bekendheid – dan ontdek je vanzelf wat de waarde is van anonimiteit. Juist als het jou er om gaat om een verhaal te vertellen dat verteld moet worden. Daardoor weet ik één ding zeker… een kleiner publiek – in eigen beheer – brengt een inniger band met de lezer dan welke uitgever ook je kan geven. Neem je tijd en geniet van het proces en van de wijsheid die dit je oplevert. Heb het goed!