Ik lig op een bed dat naar boven en naar beneden kan op een laken dat schuift in een steriele kamer zonder schilderijen of posters aan de muur. Bij het raam staat een klein bureau waar je uitzicht hebt op de tuin maar als ik het beter bekijk grenzen daar ook huizen met ramen en tuinen. Vooral die ramen onderzoek ik wat beter, terwijl de fysiotherapeut verder tikt op haar laptop.
Even later lig ik op mijn buik en worden de spieren net boven mijn billen hardhandig losgemaakt. ‘Het zit behoorlijk vast.’ zegt ze terwijl ze kauwgom eet. Met mijn kaken op elkaar onderga ik de massage. Ik dacht altijd dat een massage fijn was. Prettig. Ontspannend. Vooral aan de linkerkant is het pijnlijk. ‘Daar zit een triggerpoint.’ Ja, dat voel ik ook.
Nadat ik terug moet draaien op mijn rug en de oefeningen volg die ze me uitlegt om de spieren in dat gebied soepeler te houden bekijk ik het plafond. Er zit een bruine vlek op. Hoe komt die bruine vlek, dat niet lijkt op vocht, in ieder geval niet op lekkage vocht, daar op het plafond terecht? Is er geknoeid met koffie? Zo hoog?
‘Het is echt lente aan het worden hè?’ praat ze vrolijk verder. Ze wrijft zo hard over mijn onderrug dat het warm voelt als een kacheltje. ‘De vogels fluiten! Heel fijn!’
Ik zag zelfs een vlinder tegen een muur fladderen toen ik in de wachtkamer zat. Even dacht ik, dat zie ik verkeerd, maar boven de gevel bij de muur van een huis aan de overkant fladderde een bruine met oranje vlinder. Het was in ieder geval een mooiere vlek dan de vlek op de muur van dit krappe kamertje.
Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.
Ontdek meer van Karin Ramaker.
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.