Terwijl ik genoot van de zon en de kou liep ik op een klein weggetje richting mijn bestemming toen ik luid geroep achter me hoorde. Het waren kinderen, dacht ik nog, ze waren op vrijdagmiddag klaar met school en baldadig. Ik schonk er geen aandacht aan. Totdat ze voorbij reden, eentje zijn mond opende en een fluim eruit spuwde. Hij kwam net naast mijn schoenen neer.

Ik weet niet meer wat ik riep. Misschien iets in de trant van ‘Doe even normaal.’ of ‘Is dit normaal?’ En daarna ‘Zeker van je moeder geleerd.’
Daar sloegen ze op aan. Ik mocht hun moeder er niet bij betrekken. Of ik even mijn bek kon houden. Daar moet ik altijd om lachen, van die verbale argumenten om de boel om te draaien. Dat zij spuugden was niet belangrijk meer, dat ik hun moeder erbij betrok, dat was erg.

Er schoten een hele reeks aan ziekten aan me voorbij. Ze fietsten beiden wiebelig het fietspad af naar het kruispunt, luid schreeuwend en wijzend, terwijl ik op mijn dooie akkertje verder liep. Bij het kruispunt stak ik over en ging rechtsaf de Veenweg op. Zij fietsten, nog steeds ziekten verspreidend, rechtdoor. Naast het fietspad lag een stuk berm. Ik hoorde nog iets voorbij gaan dat te maken had met een kuthoer toen ik bedacht dat ik ze nog best even kon waarschuwen. ‘Kijk uit waar je fietst. Voor je het weet lig je!’

Karma is een bitch. …

Wil je meedoen met de (online) schrijfcursus roman schrijven? Hier is meer info!