Het is eigenlijk een te mooie dag om slecht nieuws te brengen.
Als je weet dat je gaat vertrekken maar het nog moet vertellen kleeft er een bonk klei tegen de wanden van je maag. Je slikt telkens maar het gaat niet weg. Bij elke stap die je samen zet, van de weg van school naar huis via het rode pad langs de berm en zigzagweggetjes weet je dat het brengen van het nieuws dichterbij komt. Het vreemde van dit gegeven is dat de een het weet en de ander nog niet. Het schept ergens al een verwijdering, een afscheid. We lopen in de pas maar het is ergens al besloten dat het op enig moment ophoudt en dat de een alweer verder is.
Hij praat vrolijk over dagelijkse dingen en rent naar een schommel om er even op te zitten en te bewegen, vooruit, achteruit, terwijl ik toekijk en me afvraag wanneer dan precies de juiste tijd aanbreekt om het te vertellen en hoe. De ander is in het ongewisse. Wat een fijne bubbel om in te zitten.
Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.
Wil je meedoen met de (online) schrijfcursus roman schrijven? Hier is meer info!
2 reacties op “Slecht nieuws.”
En, hoe is het afgelopen?
@Liesbeth: kinderen zijn zo flexibel. Na het nieuws was hij even verdrietig, moest het laten bezinken maar al snel zei hij dat hij blij was dat hij vandaag geen ipad limiet had gekregen. ;)