Het jongetje keek haar met twinkelogen aan en durfde het te zeggen. Even was er een stilte waarin het gniffelen als een roffel uit zijn buik naar boven kwam. Na de korte stilte gniffelde het zo via zijn mond naar buiten. Een soort hikje.

‘Mama?’ zei hij. Hij lachte.
Ze keek hem even schalks aan. Weer gniffelde het jongetje. Hij bewoog op zijn stoel heen en weer en zijn lach werd breder.
‘Ja, mama?’

Ze wisten allebei dat er al een moeder was, ergens, maar als hij haar moeder wilde noemen dan nam ze dat aan als een compliment.
‘Kom kind-‘, zei ze met een knipoog. ‘We ruimen samen de tafel af.’

Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.

Wil je meedoen met de schrijfcursus roman schrijven? Hier is meer info!