Ik zie haar nog fietsen op de Berghemseweg naar de kapper op de hoek. Ik ben de naam van de kapper vergeten en misschien was het de enige goeie kapper in de stad maar we gingen daar al jaren naartoe. In mijn herinnering zie ik haar wegfietsen na een knipbeurt, wat niet kan want ik was nog erg jong, dus ze moest me eerst achterop haar fiets gehesen hebben voordat ze wegreed.
In mijn herinnering stond ik aan de overkant van de straat met mijn gezicht naar het gebouw met bruine leren stoelen achter de grote ramen, langslopende kappers en grote spiegels. Mijn moeder kreeg grijs haar. Bij elke knipbeurt leken haar haren een tikje grijzer te zijn geworden.
Ik kan me nog herinneren dat ik vond dat mijn moeder oud werd omdat haar haren grijs werden. En ook de kapper kon daar niet veel aan doen, dacht ik.
Ze liep de voordeur uit en deed haar fiets van het slot. Ze had een fiets met een rokzadel. Ze duwde een paar keer met haar voet op de stoep om zichzelf vooruit te krijgen. Ik zag haar zo de Berghemseweg uit fietsen in haar geruite rok.
Het brein werkt vreemd als je bedenkt dat sommige herinneringen helemaal niet kunnen kloppen. Feitelijk werd mijn moeder pas laat in de veertig grijs, en niet, zoals in mijn herinnering, toen ik nog klein was. Een herinnering haalt af en toe gebeurtenissen door elkaar als een glazen bol met glitters. Het zijn door elkaar lopende kindergedachten.
Vanmorgen las ik een wetenschappelijk artikel over het herinneren van gebeurtenissen en waarom je sommige gebeurtenissen wel herinnert en opslaat en andere gebeurtenissen vergeet. De meeste herinneringen vervagen binnen enkele dagen of weken, terwijl sommige maanden, jaren of zelfs levenslang blijven bestaan. Herinneringen worden ‘opgeslagen’ als verbindingen tussen zenuwcellen. Als de verbindingen actief zijn dan herinner je ze. Als ze minder actief zijn vergeet je ze. Maar soms maakt een herinnering, naar mijn idee, ook een verhaal.
(Forensisch patholoog Bela Kubat zei ooit in een documentaire dat ze zich afvroeg waar de herinneringen heen gaan als je dood bent. Ik was niet de enige dus…)
Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.
Wil je mijn blog steunen met een kop koffie donatie? Ik doneer een kop koffie.
Eén reactie op “In mijn herinnering.”
Zou het kunnen dat herinneringen altijd blijven? Zolang je leeft? Misschien ver op de achtergrond, maar ze blijven sluimeren. En als je dood bent? Dat hangt helemaal af van je idee over dood en daarna? Is er in jouw idee niks dan is alles weg. Vermoed je wel een leven na de dood dan maken herinneringen misschien deel uit van je verdere reis. Ook daar zijn vele boeken over geschreven.
En dat herinneringen de tijdspanne waarin de voorvallen plaatsvonden niet al te serieus nemen? Ja, die ervaring heb ik ook. :-)