Ik ben de wind meer dan beu. Het haalt me uit mijn letterlijke en figuurlijke evenwicht. Het is een onverwachte duw in mijn rug of tegen mijn schouder. Als het rustig lijkt volgt er onherroepelijk een onverwachte stoot. Schuttingen blijven staan en bieden nog weerstand. Hoe lang nog?

Afgelopen week trapte ik tegen de wind langs hoge gebouwen mijn fiets amper vooruit. Ik zag plastic zakken die achteloos op straat gegooid waren als vliegers door de lucht gaan. Onbesuisd, heen en weer. Tijdens een van de vele rukwinden sloeg mijn stuur opeens om zodat ik bijna tegen een passerende fietser botste die ook net uitweek, gelukkig de goede kant op. We leken op domino stenen die net niet omvielen. Er stapten mensen af. Ik uiteindelijk ook. We hadden de strijd verloren.

Vanmorgen dacht ik, toen ik mijn haar föhnde, dat dit eigenlijk niet nodig was. Ik zou gewoon met ongekamd haar de straat op kunnen. Geen hond die zou zien dat ik mijn haar niet gekamd had. Ik ben de wind beu. Meer dan beu. Het duurt nu al een paar weken. De vierde storm kondigde zich vandaag aan. De wind giert door piepkleine gaatjes in mijn jas, het slaat koude regen tegen mijn gezicht en laat me zwijgen want praten heeft geen zin. Terwijl iemand iets tegen me zegt hoor ik alleen maar suizende wind.

Ik wil me thuis oprollen op de bank. Geen wind. De wind mag van mij nu gaan liggen.

Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.

Wil je meedoen met de schrijfcursus roman schrijven? Hier is meer info!