Ik denk dat ik het beter kan.

‘Weet je wat je beter zou kunnen doen?’ ‘In plaats van ….zou je dit…’
Maar ik vroeg daar eigenlijk niet om. Ik vertelde alleen maar mijn verhaal.

Herken je dat? Je bent iets aan het vertellen, gewoon, omdat het toevallig ter sprake komt, en opeens bevind je je in een soort serieus adviesgesprek waarvoor je je niet had opgegeven. Iemand begint uit te leggen wat er eigenlijk beter kan, mooier kan in zijn opinie. Maar je vertelde alleen maar dat je met iets bezig was, een maaksel, een creatie. Niets meer dan dat. Het was niets meer dan een verhaal, een anekdote, iets om een gesprek over te voeren.
‘Zal ik je een tip geven?’ En dan begint de waterval aan kennisoverdracht.

De laatste tijd word ik me ervan bewust dat veel mensen mij adviseren, of ik nu wel of niet wil luisteren. Of ik het nu wel of niet nodig heb, dat doet er eigenlijk niet eens toe. In alle waarschijnlijkheid denkt men dat ik het heel hard nodig heb, dit advies, deze tips, deze orakels van kennis en van kunde en in sommige gevallen van ervaring die zij op mij gooien. En als zij veel ervaring hebben en weten waar zij over spreken, omdat zij erin geschoold zijn, werkervaring hebben opgebouwd dan respecteer ik dit. Helaas komt het ook weleens voor dat degene met een lading aan advies helemaal geen kennis en kunde heeft en toch meent mij even een les te moeten geven, alsof men eigenlijk zegt: ik denk dat ik het beter kan.

Ik bedoel, je rommelt en klooit maar wat aan, maar eigenlijk, als ik het zou moeten beslissen, zou ik toch…
Maar je hoeft voor mij niet te beslissen.
Kijk, ik weet iets waarvan ik er zomaar vanuit ga dat jij dat helemaal niet weet, dus ga er even voor zitten, dan vertel ik het je. Ik vraag je niet eens of je het wel weet, want eigenlijk is het de bedoeling dat het niet relevant is wat jij wel of niet weet omdat ik heel graag mijn opgebouwde kennis met je deel, zomaar, als een cadeautje. Ik weet namelijk ontzettend veel. Alsjeblieft. Voor jou. Goed hè, dat ik dit allemaal weet?

Ik vind het bewonderenswaardig hoe sommige mensen het belangrijk vinden iemand om te scholen in plaats van te laten kliederen en klooien. Aanmodderen. Pielen. Lekker heen laten doen. Hun mond houden. Niets doen. Niets zeggen en niets adviseren. Gewoon laten gaan. Het is hun ding, hun bouwsel, hun bedrijf, hun ding, hun creatie, hun makelij, hun ontwerp. Of jij het nou technisch niet vind kloppen, esthetisch niet verantwoord, je het geen kunstzinnige verklaring kunt geven, eigenlijk gewoon troep vind, niet handig en niet slim gedaan, is jouw mening.

Laat iemand zijn eigen ding doen!

Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.

Wil je meedoen met de schrijfcursus roman schrijven? Hier is meer info!


Ontdek meer van Karin Ramaker.

Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Door de site te te blijven gebruiken, ga je akkoord met het gebruik van cookies. meer informatie

De cookie-instellingen op deze website zijn ingesteld op 'toestaan cookies "om u de beste surfervaring mogelijk. Als u doorgaat met deze website te gebruiken zonder het wijzigen van uw cookie-instellingen of u klikt op "Accepteren" hieronder dan bent u akkoord met deze instellingen.

Sluiten