Terwijl ik plaatsneem op een bankje in de zon en mijn gastkinderen de heuvel opklimmen met hun papieren vliegtuig hoor ik een paar keer; ‘Koekoek!’ Ik kijk om me heen. Ergens achter een dikke boom in de speeltuin staat een oudere dame in een glimmende jas met haar armen over haar gezicht. ‘Wie niet weg is is gezien! Koekoek!’ Ze speelt verstoppertje maar met wie? Ik tuur over het plein heen. Er rennen een groep kinderen voorbij, anderen voetballen in een afgebakend veldje, ik spot mijn gastkinderen die over een liggende boomstam klimmen en dan zie ik een klein jongetje in een gele regenjas en rode regenlaarzen. Hij zoekt. En zoekt. ‘Koekoek.’ roept oma. Ze piept met haar gezicht om het hoekje van de dikke boomstam, het jongetje is nu heel dichtbij maar loopt haar voorbij.

Twee moeders zitten vlakbij op een bankje te roken en kijken nonstop op hun telefoon. De zoon fietst op een speciaal paadje maar valt voor de derde keer. Deze keer is het echt menens; het ventje brult hard en blijft onder zijn fiets liggen. Moeder kijkt op, drukt haar peuk uit en gaat staan.
‘Godverdomme!’ roept ze. ‘We gaan naar huis!’

Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.

Wil je meedoen met de schrijfcursus roman schrijven? Hier is meer info!