Het is allemaal onwerkelijk en toch is het echt. Mensen werken thuis, het openbaar vervoer ligt bijna stil. Ik fietste afgelopen week door de Grote Markststraat in Den Haag en vond het al rustiger. Ergens wel prettig, ik hoefde me niet luid bellenrinkelend en zigzaggend langs mensen te manoeuvreren. Vriend kwam thuis van boodschappen doen en vertelde dat het bijzonder druk was. Mensen namen extra boodschappen mee naar huis.

Het is ergens amper te beseffen in welke fase we ons nu bevinden. De tijd van gedwongen rust. Het reizen, verplaatsen, hollen en vliegen en elkaar opzoeken is ineens tot bijna stilstand gekomen. Het is een bijna verplicht in jezelf keren, thuis, met werkzaamheden die je thuis kunt doen waarbij de werkgever zich plotseling gedwongen moet overgeven aan het vertrouwen van zijn medewerker dat hij zijn werk goed doet en afrondt.

Ik vind het een prachtig Frans woord: Quarantaine. Afzondering. Terug naar waar het om draait. In jezelf. Gezondheid. Isolatie. Zorgen voor jezelf en daardoor zorgen voor anderen. Terwijl we elke dag kijken naar de nieuwsberichten kreeg een groep het gevoel dat ze tweederangsburgers waren. En toen kwam eindelijk de gebarentolk. Ze stond naast de Premier, de directeur van de GGD en minister Bruins tijdens de persconferentie. Het had wat voeten in de aarde gehad, het steeds hardere geluid voortbrengen via sociale media onder andere om aan te geven hoe belangrijk deze taal hoort bij belangrijk en noodzakelijk nieuws. En dat deze groep geen tweederangsburgers zijn maar onderdeel uitmaken van Nederland.

We hebben nu pas in de gaten hoezeer we de culturele sector, de horeca en de muziekoptredens missen. Het is soms goed iets heel erg te missen, dan weet je dat je het belangrijk vindt. Heimwee naar een filmpje pakken, lunchen in je favoriete restaurant, naar een verjaardagsfeestje gaan, familie zien, vrienden bijpraten. Het wordt opeens gemist.

En de vraag wat de functie van de leerkracht op scholen is wordt weer hardop gesteld. Ik hoor het Rutte nog zeggen gisteren: ‘Dat ouders op hun kind moeten passen.’ Hij bedoelde als de basisscholen zouden sluiten zouden de ouders op hun kind moeten passen. Oppassen. Tijdelijk zorg dragen voor andermans kinderen. Toezicht houden. Vergeef me, ik hou van woorden, let op woorden en analyseer graag woorden. Werkende ouders zijn belangrijk, basisscholen moeten openblijven om ‘op te vangen’ zo werd gezegd. Ik dacht aan het woord samenscholen en hoe wrang opeens dat woord aanvoelde.

Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.

Wil je meedoen met de schrijfcursus roman schrijven? Hier is meer info! (Nog een paar plekken!)