De hele ochtend nieuwsberichten gehoord, gelezen, gezien, opgeslagen. Na de lunch buiten in de koude wind, aan de kust, wandelend. Ik kuch in de mouw van mijn winterjas. Morgen blijf ik thuis. Ik voel me niet ziek, heb geen koorts maar nies af en toe en kuch af en toe. Het zou hooikoorts kunnen zijn, mijn ogen jeuken soms ook. Voor alle zekerheid afspraken afgezegd, werk afgezegd. Het is even niet anders.

‘Soms is onwetendheid een luxe.’ mompel ik terwijl we op een duinpad lopen wetende dat de realiteit alweer snel om de hoek komt kijken. Hoewel ik ook berichten lees over cafébezoek en mensen die samenscholen en zelfs mensen die met lichte griepverschijnselen gewoon besluiten naar een verjaardag te gaan in de veronderstelling dat het allemaal meevalt, dat zij geen corona virus oplopen, dat zij onoverwinnelijk zijn want ze zijn niet oud, het overkomt hun niet, het leven moet je hardcore kunnen vieren. Het zogenaamde struisvogelgedrag want bang zijn is een allerlaatste optie.

Want wat is er mis met zeggen dat het allemaal verontrustend is? Dat het inderdaad eng is en onheilspellend? Zeker voor degene die zelf kwetsbaar is of een familielid heeft met een aandoening waarbij hij zich niet wil blootstellen aan een vreemd virus? Is het wegdrukken van angst door hardcore het leven te vieren en net te doen alsof het allemaal een grote opgeblazen kikker is echt een betere optie dan een stap terugdoen voor je medemens?

Onderweg naar huis is het rustig op de weg. De XL Albert Heijn waar we voorbij rijden is wel druk. Soms is onwetendheid ook onverstandig. Er zal wel een boel w.c papier ingekocht worden door heel veel mensen op precies dezelfde plek. …

Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.