Ineens besef ik dat wij mensen soms veel incasseren. Soms dagelijks. En dan heb ik het niet eens over een letterlijke klap, een snauw of een sneer, de pijn die je voelt bij een (chronische) ziekte, de beperkingen die je ervaart als je iets niet meer kunt of een knak in je mentale gesteldheid. We buigen. Soms buigen we diep. We veren gelukkig ook vaak weer terug. Soms lukt dat terugveren niet zo goed. Soms hebben we hulp nodig om weer rechtop te staan. En soms knakken we.

Vanmiddag stond ik voor mijn schilderij in wording. Het is nog lang niet af. Ik ben niet tevreden. De kleuren zijn aangepast, er ontbreekt nog wat. Ik weet alleen nog niet wat precies. Dat komt allemaal wel, ik geef het tijd. Maar die boom op het doek vergelijk ik met de huidige crisis. Die boom lijkt sterk en hij staat ook fier maar de takken hangen naar beneden zoals een treurwilg kan hangen. Als de wind hard door de hangende takken heen zou waaien zouden de slingertakken heen en weer gaan, maar bij windstil weer terugveren naar zijn oorspronkelijke plek.

Ineens kan het veranderen. Het leven is een schakeling van verandering. Verwachtingen hebben maakt ons hoopvol maar tegelijkertijd houden we er aan vast waardoor we moeilijk incasseren als het onverwacht tegenzit. En we weten dat het soms tegenzit. We moeten opveren, meebuigen en proberen er het beste van te maken. We zijn sterk, innovatief, kunnen schreeuwen om verandering als het moet.
En we incasseren. Dat is wat we doen.

Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.