Spiritus.

Spiritus ruikt lekker. Ik gooide inhoud van een kuipje gevuld met spiritus in een emmer en laat er een klein druppeltje afwasmiddel bij. Het water stroomt in de emmer, klotst. In het Latijn betekent spiritus ademtocht.
Ik haal het zand van de ramen.

Het sponsje wordt vies en donker. Ik sop het in het water. Het klotst weer tegen de rand. Buiten is er niemand. De zon schijnt en er fietst een postbode voorbij die even knikt en ik knik terug. Terwijl ik het sponsje over het raam haal, de wisser heen en weer, bemerk ik strepen. Ik zucht. Ik herhaal mijn handeling met de zon op mijn rug. In de hoek zit nog een streep. Ik haal diep adem. Ik vind strepen irritant. Ze horen er, na het schoonmaken, niet meer te zitten. Toch verschijnen er strepen. Op plekken middenin het raam in plaats van in een hoekje.

Normaal gesproken zitten er op zo’n zaterdag als deze, laat op de ochtend, aan de voorkant mensen koffie te drinken in de deuropening. De zon draait pas na drieën achter de huizen naar de achtertuinen dus de eerste stralen vangt men aan de voorkant. Kinderen spelen op zaterdagen als deze buiten; op de stoep, op het grasveldje aan de overkant. Ze fietsen heen en weer of tekenen op de stoep. Maar niemand is buiten.

Later op de dag zitten er een paar buren aan de voorkant. Ik heb net een wandeling gemaakt, mijn spieren zijn stijf van het zitten de hele week. Normaal gesproken loop ik elke dag hele stukken. Als ik moet werken, van stations naar scholen en van scholen naar stations en dan ook nog wandelend op mooie dagen want met kinderen ga je naar buiten als het mooi weer is. Als ik geïnstalleerd ben en op mijn stoeltje zit bij de deuropening met een boek, de bladzijdes omsla en ik de zon op mijn armen voel is het heel even weg. Het virus. Zelfs de strepen op het raam lijken verdwenen.

Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.