Tom is misschien opgegroeid in een gezin wat de uiterlijke kenmerken heeft van een familie met gezamenlijke BBQ’s, voetbalwedstrijden kijken en eventueel een wintersportvakantie maar Tom distantieert zich uiteindelijk van zijn vriendin Ester die zelf ook niet weet hoe ze dichterbij hem kan komen. Zij heeft immers nooit geleerd om de nabijheid op te zoeken omdat haar ouders geen gereedschap hadden om een warme band te ontwikkelen.
Misschien was er in Tom zijn familie helemaal geen gesprek mogelijk, werd gevoel compleet weggewuifd en met koetjes en kalfjes bedekt en werd Tom een botte hork in plaats van de warme man die hij had moeten worden. Misschien kom je er niet achter waarom Tom een botte hork is geworden maar kun je erover nadenken. Heel in het begin van hun relatie, toen ze nog jong waren en dolverliefd, voelde Ester die warmte wel maar omdat hun levens niet op hetzelfde pad bleven maar uit elkaar liepen was de warmte overgegaan naar egocentriciteit. Misschien was die egocentriciteit verstopt en kwam het op een bepaald moment naar boven. Wie zal het zeggen?
De persoon Tom in mijn boek Draagtijd is geen leuke man. Dat moest hij ook niet zijn. Hij moet je als lezer ongemakkelijk laten voelen. Waarom is hij zo? Het kan toch niet zo erg zijn met die man? Zoals het in sommige families zichtbaar is en er patronen onbewust worden doorgegeven was dit voor mij als verhalenmaker een bewuste keuze.
In gesprekken met anderen kwam ik erachter dat een ongemakkelijke personage soms niet mag bestaan. Alsof de schrijver in zijn verhaal ruimte moet maken voor toedekken, mooier maken, in plaats van de realiteit beschrijven. Misschien is het voor jou als lezer ongelofelijk dat mensen zoals Tom bestaan maar ze bestaan. Echt.
Zoals er ook mensen bestaan zoals Ester, en haar moeder die ‘bijna monumentaal in haar karakter’ werd genoemd door een vriend en lezer. Ze bestaan. Mensen met ongemakken. Mensen met een tik, een rafelrand of verleden. En iedereen gaat anders om met wat ze lezen.
Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.
2 reacties op “Het kan nooit zo erg zijn.”
Ik vind Tom geen onaardige man. Ik las over een man die het een beetje verloren had in de relate met een vrouw die zo ontoegankelijk is (geworden). Het schuurt omdat ze onbewust van hun eigen beweegredenen. De echte dan. Dus Tom mag er van mij wezen. 100%.
@Liesbeth: fijn om te horen. Er waren er die het een ontzettende eikel vonden. Zo ver wilde ik ook niet gaan, hoewel hij wel onhandig is in zijn contact. ;-)