We hoorden het vanmorgen, rond de lunchtijd, dat oom K in de leeftijd van 93 jaar was overleden. Rustig ingeslapen om acht uur in de ochtend. In de dagen ervoor had hij koorts en was hij benauwd. Een man die zijn vrouw al enige jaren moest missen en alleen in een kamer zat omdat niemand meer op bezoek mocht komen.
We namen het nieuws gelaten op. We hadden het zien aankomen, helaas. Een oude man, broos en ook nog besmet geraakt met het corona virus was een kwestie van een optelsom. We besloten heel even een frisse neus te gaan halen en liepen door het park naar de wijk waar we heen wilden. Netjes op afstand, goed oplettend. We haalden herinneringen op aan K. Hij mocht trots zijn op zichzelf. Altijd stond hij open voor gesprekken of je nou jong of ouder was, hij had het hart op de tong en was betrokken.
Toen we terugliepen zag ik bij de XL Albert Heijn al heel veel mensen, ook met z’n tweeën, naar binnen gaan om wat boodschappen te halen. Door het park wandelend terug naar huis voetbalde een clubje tieners alsof er niets aan de hand was en zaten mensen dicht bij elkaar in het gras. Alsof er geen mensen op de IC lagen te vechten. Alsof er geen ouderen ziek in het verpleeghuis in een bed lagen. Zoals K. Ik slikte een nare smaak weg.
Wil je mijn blog steunen met een bijdrage? Doneren mag hier.
Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.
Geef een reactie