Lieve Q,

(Wil je alle brieven aan Q lezen? Dat kan hier.)

Je bent al weken niet meer bij de kinderen in je groep geweest. Via videobellen heb je nog wel contact met sommige juffen, dat is wel fijn. Soms doe je goed mee, ben je geconcentreerd en soms ben je het beu. Als de meivakantie voorbij is kun je gelukkig weer (met bepaalde nieuwe regels) naar school. Het zou voor jou heel fijn zijn de periode die je hebt gehad in het revalidatiecentrum op een goede manier af te sluiten zodat je na de zomervakantie naar de speciale basisschool kan. Wat wordt je toch al groot en wat is het toch stoer.

Ik heb je ook al een hele poos niet meer gezien. Ik heb je niet op schoot gehad, heb niet in je haar kunnen kroelen en in je nek kunnen ruiken. Ook heb ik je handen niet gevoeld, je buik en je voeten. Het lijkt net als ik zo praat alsof je nog een baby bent maar dat is natuurlijk niet zo. Maar als tantes hun neefjes gaan missen gaan ze zulke dingen denken. Maar ik stuur kaartjes en we videobellen af en toe en dat is ook fijn. De laatste keer heb je zelfs bijna een half uur rustig bij mama op schoot gezeten, je wilde niet ‘af’ en hebben we kunnen kletsen en liedjes gezongen. Je hebt de aandacht er goed bij, begrijpt prima wat er gezegd wordt en je vindt het zichtbaar leuk en gezellig.

De opa en de oma’s heb je ook al lang niet meer gezien. En opa en oma zag je voor de lockdown en de corona crisis wekelijks. En nu staan opa en oma voor het raam te zwaaien, wat je heel vreemd vindt. Het is een rare tijd.
Misschien is het voor ons volwassenen veel moeilijker en verdrietiger om afstand te nemen en mensen die ons dierbaar zijn niet meer te zien onder deze omstandigheden. Net als de ouderen die door dementie of Alzheimer in de war raken van dat plexiglas en het gezwaai van hun naasten beneden in een tuin of op de stoep. Ze kunnen het ook maar moeilijk vatten en het is lastig om uit te leggen. Soms is het maar beter te zeggen dat je even helemaal niet meer komt zoals je op een vakantie gaat, dan dat je zwaait en ze het niet kunnen begrijpen. Maar dat bedenk ik me nu pas.

En misschien is het in deze omstandigheden ook maar beter dat jij, lieve Q, mij minder vaak ziet. Dat maakt het voor mij minder fijn maar voor jou maakt het nu niet zoveel uit. En dat is voor mij een soort geruststelling.

Wil je alle brieven aan Q lezen? Dat kan hier.

Wil je mijn blog steunen met een bijdrage? Doneren mag hier.

Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.