Vanochtend ruimde ik oude spullen op. Mapjes foto’s, een paar plakboeken van mijn stage periodes, onder andere eentje van de MLK school waar ik een jaar werkte. Foto’s van werkplekken, groepen kinderen. Een klassenfoto met kinderen die ik nog bij naam kon noemen. Peter. Simon. Zoë. Herman. Als ik achterin de klas zat om te kijken en te leren van de juf legde Herman altijd een hand op mijn been. Dat mocht niet van de juf, maar ik vond het schattig.

En een paar rapporten. Van de basisschool waar ik altijd met veel plezier naartoe ging. Dat werd op de middelbare school anders. Elke ochtend huilde ik de route van huis naar school. Elke dag moest ik een weg zien te vinden door koude, lange schoolgangen, met kinderen die mij niet wilden leren kennen, met leraren die het te druk hadden met grote groepen, met mezelf onder controle houden want anders ging ik onderuit.
Mijn klas was geen warme, veilige klas. De school voelde als een kooi waar ik elke ochtend in werd gezet en alleen uit mocht als de lessen voorbij waren. De weg naar huis werd later ook een gevaarlijke.
Ik bekeek met een zwaar gevoel de rapportcijfers. In de eerste klas van de Mavo ging het nog redelijk. Alles was voldoende, op wiskunde na. Geen uitschieters, alleen voor tekenen. Maar in de tweede klas ging het minder. ‘Kom op, Karin, nog even je best doen.’ schreef mijn mentor destijds. Ik deed al zo mijn best.

In mijn herinnering waren de overhoringen en proefwerken testen in falen of winnen. Er was geen middenweg want op je rapport kwam een cijfer terecht dat als een vonnis bepaalde of je naar het volgende leerjaar ging of niet. En ik voelde me overgeleverd aan de lesstof, mijn gemoedsrust en de tijd.

Het deed me ineens beseffen dat veiligheid, je veilig voelen, hetzelfde is als vrijheid. De veiligheid en vrijheid om jezelf te zijn, de kleding te dragen die jij wenst aan te doen. De veiligheid en vrijheid om in je eigen omgeving te uiten wat je dwars zit, wat je wilt delen en kunt laten zien, aan iedereen. Als je de veiligheid niet hebt raak je verstomd in jezelf. Je wordt een beetje kleiner, een beetje stiller, totdat je een schim bent van wie je ooit mocht zijn. Als je het idee hebt dat je de mond wordt gesnoerd, je gedachten niet mogen passen bij wie je bent en je het gevoel hebt je in te moeten houden omdat de ander je de mond snoert, jouw gedachten wegwuift of duwt is het vele malen enger om toch hard te schreeuwen.

Wil je mijn blog steunen met een bijdrage? Doneren mag hier.

Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.