De tijd tikte voorbij terwijl er aan de grote tafel met alle mogelijke papiersoorten in allerlei kleuren geknutseld werd. Er was maar een schaar.
‘Dan moet je heel even wachten. Geduld is een schone zaak, zeggen ze weleens.’ mompelde ik meer tegen mezelf dan tegen de ander terwijl ik een papier knipte.
‘Weet je wat geduldig zijn is?’
Hij knikte. Dat wist hij wel.
‘Dat is zó.’ zei hij en ging stilzitten op zijn stoel met zijn ogen dicht en zuchtte.
Ja, ik begreep wat hij bedoelde. Het was eigenlijk even tijd nemen om rustig te worden, ook al had je even ervoor misschien haast. Ik knikte.
‘Misschien kunnen mensen dit proberen, wat jij doet, als ze in de rij staan ergens en mopperen als de rij niet opschiet. Of als ze ergens anders moeten wachten.’
Hij was het ermee eens.
‘Het is wel moeilijk.’ zei hij toen. Oh ja, vertel mij wat, dacht ik. Ik kon ook ongeduldig zijn. Zeker als mensen niet heel praktisch waren en ik dus moest wachten terwijl ik zeker wist dat het sneller zou gaan bij een andere aanpak. Of als een gesprek heel veel over details ging terwijl het ook to the point kon. Ja, ik was regelmatig ongeduldig.
‘Hoe lang doe je dat eigenlijk?’ Ik deed voor wat hij deed; ogen dicht en rustig zitten.
‘Dat is elke keer anders.’ zei hij.
‘Oké..’ Ik dacht erover na.
‘Want de ene keer vind je het wachten niet erg, en de andere keer wel.’
‘Waar ligt dat aan?’ vroeg ik hem.
Het werd even stil. Er moest een vierkant geknipt worden, dat had zijn concentratie nodig en dus moest ik wachten.
Hij schudde zijn schouders.
‘De ene keer ben je blijer dan de andere keer.’

Wil je mijn blog steunen met een bijdrage? Doneren mag hier.

Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.