Ik denk dat het begint bij het uitdragen wie je bent en waar je voor staat. In je dagelijkse leven, op je sociale media accounts, tijdens je werk, in het openbaar vervoer, met bekenden en met vreemden, op plekken waar je onbekend bent en bekend. Overal. (Ongeacht wat anderen ervan vinden).
Het begint bij het uitspreken waar het onrecht zit en waar de verduidelijking nodig is en waar de loyaliteit ophoudt, de waarheid aan het licht komt en dat je het benoemt en wanneer je ervoor kiest om te zwijgen en te mijden (omwille van de angst).
Het begint bij het monster in de bek kijken, niet weglopen en het niet verdraaien van de feiten. (Zodat je anders kunt blijven dromen dat het allemaal wel meevalt).
Het begint bij het kiezen voor het recht, het benoemen van het kwade en het verwerpen ervan. Het begint en continueert bij het vastleggen van alles wat feitelijk is en het uitdragen ervan.
Het begint bij de juiste woorden vinden voor alles wat onrecht is en ze uitspreken, met een bord, een tweet, een blog, een boek, een artikel, een video, podcast, een schreeuw en als het niet anders kan met een protest. (Wat volgens Artikel 9 in de Grondwet mag.)
Het begint bij het afbreken van de mensen in het systeem, die in plaats van empathie kiezen voor macht, geld en aanzien en ze op hun daden afrekenen zodat verantwoordelijkheid genomen wordt want het gaat kapot wanneer de staat en politiemacht het vertrouwen niet meer kan geven en geen enkele verbinding meer voelt met de burger.
En ik weet niet wanneer het een keer ophoudt, wanneer er alles aan gedaan is en het ten goede komt, wanneer de juiste tijd aanbreekt, wanneer de ogen en de oren worden geopend, wanneer er recht wordt gedaan aan het onrecht, wanneer de schreeuw om gelijkheid aankomt en geen schreeuw meer hoeft te zijn.
Wil je mijn blog steunen met een bijdrage? Doneren mag hier.
Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.
Ontdek meer van Karin Ramaker.
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.
Mooi blog
Instemmende groet,
Op dit moment wordt zelfs de pers in Amerika aangevallen door de politie. Persvrijheid is een teken van democratie. Zij moeten handelen vanuit vrijheid omdat zij de democratie bewaken. Als er geen pers is, dan wordt de samenleving aan haar lot over gelaten. Er is dan niemand die de macht, de elite kan controleren.
Je valt de pers niet aan. Nooit. Je valt ook de politie niet aan. Alleen wat nu als de politie de pers wel aanvalt? Dan weet je dit: hier is geen sprake van democratie.
Gelukkig kan iedereen filmen tegenwoordig. De misstanden die gebeuren zijn straks met naam en toenaam te duiden. Glashelder zal worden wie goed zat en wie fout. En ieder mens moet daarin een keuze maken, of je nu wegkijkt of niet.