Als ik de bus uitstap gooi ik mijn mondkapje in de eerste de beste prullenbak en loop naar de draaideur van het ziekenhuis. Eerst handen ontsmetten. Ik zie een stel het ontsmettingsmiddel dat buiten staat negeren en ze lopen met z’n tweeën door de draaideur. Ook daar is aangegeven dat je via de draaideur met een persoon naar binnen mag. Er staat een jongedame met een geel hesje vooraan in de hal maar checkt haar mobiel. Ik zoek eerst het toilet op, app mijn broer en wacht in de hal. ‘We zitten boven. Maar wij mogen niet meer naar beneden komen, ook niet om te lunchen, en jij mag niet naar boven.’
Kak.
Ik besluit een koffie te gaan halen. Er staat nergens aangegeven bij welke kant van het restaurant je naar binnen mag, ik sta eerst verkeerd, loop dan naar de andere kant en sluit aan op afstand van een paar mensen die alles aanraken wat er in de vitrine ligt en weer terugleggen.
Als ik mijn koffie heb kijk ik om me heen. Het restaurant is helemaal leeg. Geen linten. Wel weer een meisje in geel hesje dat op een tafel zit en op haar mobiel kijkt.
‘Waar kan ik zitten?’
Ze kijkt om zich heen.
‘Hier niet.’
Als ze nou een paar tafels hadden vrijgegemaakt en de rest weggehaald of met linten afgezet hadden bezoekers nog even een rustmoment. Ik loop met hete koffie de hal in. Nergens een stoel.
Ik heb geen puf om me kwaad te maken. Bij de apotheek staan ze in een rij te wachten maar ik betwijfel of het op anderhalve meter is. Artsen en verpleegkundigen lopen heen en weer door de hal zonder beschermende middelen, geen mondkapjes, misschien niet nodig, maar ik kan niet naar mijn moeder die voor allerlei onderzoeken en gesprekken de hele dag boven zit. Gelukkig is ze niet alleen maar ik had gehoopt even met broer en moeder te kunnen samenzijn. Te kunnen praten.
Corona is stom. Niet altijd zijn de regels te begrijpen, voor mij niet altijd consistent. Mensen in de hal staan dicht bij elkaar, lopen in en uit en mengen zich tussen het verplegend personeel. Oudere mensen, zieke mensen, kinderen.

Ik zit uiteindelijk op een stoel waar ik eigenlijk niet mag zitten. Ik drink mijn koffie en staar de lange hal in van het ziekenhuis. Volgende week ligt mijn moeder daar dus alleen.

Wil je mijn blog steunen met een bijdrage? Doneren mag hier.

Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.