De arts met wilde haardos stond in zijn witte jas tegenover haar en bekeek haar neus. Hoe ze de operatie een maand geleden hadden uitgevoerd weet ik niet maar het was nog niet helemaal genezen in de neusholte. Dat is niet erg, zei hij, dat wordt vanzelf beter. ‘Heeft u spoelwater gebruikt?’ Mijn moeder schudde haar hoofd. ‘Dat kunt u nog doen, dan geneest het sneller.’
‘Hoe gaat het verder met u?’ wilde hij weten. Hij was inmiddels gaan zitten aan zijn bureau en draaide zijn stoel naar haar toe.
‘Nou, het kon beter.’ verzuchtte ze.
‘Ik ben twee keer geopereerd hè?’ zei ze om even hem te laten weten dat het allemaal niet meeviel.
Hij liet haar vertellen. Mijn moeder vertelde over die ene operatie en dat het vrij snel erna best wel goed ging maar dat ze ineens hoorde dat ze weer geopereerd moest worden. Een week later lag ze weer onder het mes. Deze keer met een flinke opening in haar schedel. Ze liet een hand over haar hoofd gaan om te laten zien dat er een flink litteken zat.
Ze dacht thuis nog dat niet alle nietjes eruit gehaald waren twee weken ervoor maar toen ik keek zag ik een paar korstjes en het genas goed.
De arts luisterde geduldig. ‘Ik ben heel moe.’ zei mijn moeder toen. Hij knikte. ‘Ja, daarom wilden we de operatie via de neus doen, omdat we weten dat iemand zo snel weer op de been is erna. U heeft de pech gehad dat u opnieuw geopereerd moest worden. En u kunt maanden nog last houden van deze moeheid.’
Mijn moeder knikte.
‘Maar, ik ga u ontslaan. U hoeft bij mij niet meer terug te komen.’
Mijn moeder wreef over haar ene oog.
‘Ja, ik word er ook emotioneel van.’ grapte hij.
Ze moest lachen. Even was het stil.
‘Ik wens u een fijn leven.’ zei hij toen. Even was ik sprakeloos.
Het waren woorden die je zomaar zou uitspreken als je iemand niet meer ging zien. Maar mijn moeder is ziek. En wat was dat fijne leven precies als je een paar weken ervoor geen fijn nieuws gekregen had?
Ik slikte een plotselinge brok in m’n keel weg. Langzaam stond ik op en hielp mijn moeder uit de stoel. Arm in arm liepen we de lege hal weer in. Het galmde ondertussen in mijn gedachten. Een fijn leven. Ik wens u een fijn leven. Wat als het leven op dit moment van het ene moment overging in het andere en er weinig anders was?

Wil je mijn blog steunen met een bijdrage? Doneren mag hier.

Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.