In het museum liep een oudere vrouw met zilver haar in een vrolijke rode jurk langs de wanden met schilderijen. Een voor een bekeek ze de werken. Ze zette af en toe haar bril op en weer af. Bij de bank om de film over Jan Mankes te bekijken zat ze netjes (op anderhalve meter afstand) met beide handen ineen te luisteren. Later zag ik haar weer verder lopen, uit het zicht. Ze had iets sereen over zich.
Toen wij even later klaar waren met het bekijken van alle exposities zaten we buiten op het terras een beetje na te praten toen ik haar aan de overkant zag lopen. Ze had een bakje met ijs, zag ik. Ze ging zitten op een houten bankje, keek een beetje om zich heen. Haar benen bijna kinderlijk tegen elkaar aan, het bakje in haar ene hand en met de andere hand zette ze het lepeltje gretig aan haar mond.
Ik dacht opeens: Later, als ik onverhoopt alleen achterblijf, laat me dan op een bankje ijs eten en tevreden zijn.

Wil je mijn blog steunen met een kop koffie donatie? Ik doneer een kop koffie.

Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.