Bij de ingang viel het reuze mee. Via een lang pad dat met hekken afgeschermd was kon je naar binnen. We hadden veel drukte verwacht, of er rekening mee gehouden, maar dat viel mee. We konden rustig rondlopen en bedden kijken. Bij de boxsprings lag een jongen op een matras. Zijn zwarte tasje lag ernaast. Hij had zijn ogen niet dicht maar lag compleet te relaxen terwijl zijn vader driftig in het Nederlands met zwaar accent de verkoopster wilde vertellen wat hij wilde. Hij liep heen en weer, gebaarde naar het bed waar zijn zoon op lag. De verkoopster verstond hem niet. Niet omdat hij met een zwaar accent sprak maar omdat hij steeds achter het glas vandaan liep.
We probeerden een matras uit. Er lag er eentje zalig lekker. Het liefst bleef ik erop liggen maar we gingen nog naar vrienden toe die avond. We zouden in de tuin gaan eten, op gepaste afstand, en als het kouder zou worden de warmtelamp gebruiken die pas was aangeschaft. We keken nog rond in de Ikea, besloten om even iets te gaan drinken. Van bedden kijken kreeg de een dorst en de ander honger.
Weer moesten we via een lijn en pijlen achter elkaar gaan staan. Er was een heus corona loket gemaakt met een scherm ervoor. Normaliter verwachtte je dit bij een sjiek restaurant maar ook bij de Ikea moest je je melden. We moesten onze gegevens noteren, er werd een lijst afgewerkt met vragen. De klok werd erbij gehaald want je mocht maar een half uur zitten. Er was geen koffie, geen thee en geen ontbijt. In de grote keuken, waar je normaal gesproken allerlei soepen, salades, broodjes en dergelijke kon meenemen kon je nu maar uit een paar gerechten kiezen. Er zat één persoon bij de kassa. Eén persoon mocht de spullen meenemen en afrekenen. De ander kon met het nummer wat je gekregen had een tafeltje zoeken. Het was een doolhof, alle nummers stonden door elkaar. Gelukkig hielp iemand. Eigenlijk was het bevreemdend om in de Ikea zo weinig mensen te zien. Er zaten maar een paar mensen aan kleine tafels te eten. Er werd overal driftig schoongemaakt. Natuurlijk was het ook heel goed, maar het zag er surrealistisch uit.
We hoefden niets mee te nemen en hebben niets besteld. We waren er wel uit. Dat ene bed, met die matrassen, in die ene winkel, dat leek de beste optie. ’s Avonds met de tuinlampen aan en een rosé, allerlei tapas hapjes en goede gesprekken, vlogen er heel laag vliegtuigen over. Telkens als dit gebeurde moest je stoppen met praten. Het was ooit, maanden geleden, zo stil in de lucht…
Wil je mijn blog steunen met een kop koffie donatie? Ik doneer een kop koffie.
Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.
Geef een reactie