Het vuurtje smeulde eerst. Knetterde. Vonkte wat. Maar ja, je weet wat er gebeurt met vonkjes en geknetter. Het is een voorteken, een Omen. En blijkbaar kan er geen stevige regenbui tegenop. Niets plakt, blijft liggen of gaat dood. Het is een onzichtbaar zwevend deeltje, het danst een dansje waar ik niet om kan lachen. In mijn kamer zit ik veilig. Ik tik een stukje, bel een afspraak af, geef de planten water, schrijf een notitie in mijn agenda anders vergeet ik het. Ik kijk naar de foto in het lijstje. Druppel oogdruppels in mijn ogen want na enige uren tikken zijn mijn ogen droog. Ik denk aan mijn werk waar ik naartoe moet straks. Ik fiets vanmiddag in de buitenlucht. De lucht is grauw, er zijn weinig mensen. Ik zou soms terug willen naar die bubbel, die veilige plek waar ik schreef en schilderde maar het betekende ook dat er geen bezoek mogelijk was. Ik wil nog naar die verjaardag en koffie-afspraak. Misschien wordt het weer uitgesteld, afgezegd. Kan ik weer niet naar het theater, de buurtwinkel, het restaurant. Want in deze regio is het vuurtje maximaal opgestookt. Het vonkt teveel en knettert te hard. Men heeft gedaan alsof het allemaal niet zo erg was, vergaten de Frontberichten en creëerden hun eigen bubbel. De bubbel van ontkenning, van het-valt-allemaal-reuze-mee en de complottheorieën. Angst doet rare dingen met een mens. En dus kijk ik een nieuwsbericht van regio Zuid Holland met een grote rode vlek. De brandhaard is hier, te midden van onze stad, onze wegen en buurten. Het zweeft via winkels, sportvelden en kroegen zo naar allerlei andere plekken. Het vonkt. Het knettert. En het vlamt.

Wil je mijn blog steunen met een kop koffie donatie? Ik doneer een kop koffie.

Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.