Da’s pech.

Ik zag het voor me gebeuren. De ambulance reed niet eens zo snel op de weg naar de kruising en zette zijn licht alvast aan om af te slaan. Op het fietspad voor mij op een aantal meters afstand fietste een dame. Het was de hele week al slecht weer dus ik nam telkens het zekere voor het onzekere en droeg mijn regenpak. Overal lagen plassen water, er fietsten veel fietsers zonder spatborden achterop. Daar werd ik ook nat van. De dame voor me was een waaghals en reed in rap tempo op een e-bike voor me uit in een spijkerjack zonder verder enige regenbescherming.

De ambulance was denk ik op weg naar het ziekenhuis om de hoek. Hij leek een beetje af te remmen en reed bijna naast haar gescheiden door een stoeprand. En terwijl de wielen verder naar de stoeprand kwamen zag ik als in slow motion dat er zich een enorme plas water over de stoeprand vormde. De golf leek steeds hoger te worden, krulde langzaam om als een achtbaan op zijn top en kletste toen neer. De ambulance reed de bocht om, door het groene licht en verder. De dame was inmiddels afgestapt en stond naast haar fiets wezenloos voor zich uit te staren. Ze hield haar armen wijd langs haar lichaam, keek naar haar schoenen en bleef zo staan. Ik passeerde haar en wist niet wat te zeggen.
Langzaam keek ze op. Haar haren plakten tegen haar wangen en nek. Afstappen en een doekje aanreiken zou niets uithalen. ‘Da’s echt pech hè?’ murmelde ik en fietste door. Ik realiseerde me opeens hoe stom dat klonk.

Wil je mijn blog steunen met een kop koffie donatie? Ik doneer een kop koffie.

Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.