In het holst van de nacht, het kan ook vroeg in de ochtend geweest zijn maar het was nog donker, confronteerde zij hem. ‘Vertel nou eens de waarheid!’ Er werd niet op gereageerd, althans, ik kon het niet horen. ‘Waar ben je nou geweest?’ Oei, een echtelijke ruzie. ‘Vertel het mij nou maar. Wat is de waarheid?’ Ik kon me zo voorstellen dat zij hem had opgewacht en hij zijn fiets net in de schuur wilde zetten en zij het opeens vroeg in de doodse stilte. Hij zou best geschrokken kunnen zijn, je verwacht niemand in je achtertuin zo laat, of zo vroeg. Normaal gesproken zou iedereen slapen, ook zijn vriendin. Dat was tevens een voordeel natuurlijk, als je sluipend de trap op zou gaan, zachtjes de deur zou openen en jezelf neer kon leggen zonder dat zij er iets van merkte.

‘Nou? Vertel! Waar ben jij geweest? Vertel mij nou gewóón de waarheid!’

Er werd gemompeld. Het werd gênant, vond ik. Misschien moest ik het raam maar sluiten, dan kon ik verder slapen en konden zij verder bakkeleien over de waarheid en alles wat er tussenin lag.

Wil je mijn blog steunen met een kop koffie donatie? Ik doneer een kop koffie.

Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.