Afgelopen week werden er woorden geuit die veel impact hadden op mensen en mensen die deze mensen kennen. Een dag later nam iemand deze woorden weer terug. Ik vroeg me af hoe dat gaat. Je strooit met woorden, je zegt ze hardop, ze dwarrelen in de lucht, bereiken oren en gevoelens en later, nadat je op de vingers bent getikt, je spijt hebt omdat de impact ervan niet te overzien was, iemand met een vinger heeft gezwaaid en je bedenkt dat je een publieke functie hebt neem je deze woorden terug. Waar stop je ze dan? In je broekzak?
Iedereen kent wel situaties waarbij woorden worden geuit, gemeend en in volle overtuiging. Dat kan pijn doen en er zelfs voor zorgen dat je deze mensen niet meer zult spreken of ze zeggen tegen je dat ze hun woorden terugnemen. En je zult dag in dag uit in de schoolgangen moeten lopen met het idee dat je niet mag zijn wie je bent terwijl jouw school predikt uw naasten lief te hebben.
Woorden terugnemen? Dat kan simpelweg niet. Ze zijn al gezegd en blijven altijd hangen.
Wil je mijn blog steunen met een kop koffie donatie? Ik doneer een kop koffie.
Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.
Ontdek meer van Karin Ramaker.
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.