Ine.

Ze was de vrijheid als ze danste. Niet alleen als ze danste, ook in haar doen en laten. Ik kwam van een nogal autoritaire balletschool met een autoritaire juf. Iedereen droeg hetzelfde, bewoog hetzelfde en als je niet hetzelfde was, anders bewoog en daarmee uit de toon viel, kreeg je een sneer, een tik tegen je billen met een wandelstok of werd je genegeerd. Er werden ook kinderen voorgetrokken van ouders met geld. Zij regelde dan extra optredens voor deze kinderen. Zij stonden ook altijd vooraan tijdens een uitvoering en het begon op te vallen. Ik was twaalf toen ik ontdekte dat er nog een balletschool was. Ik ging naar Ine en een wereld ging voor me open!

De leerlingen droegen gekleurde maillots, balletpakjes en beenwarmers. Het voelde een beetje als de lessen uit de tv-serie Fame! Er was tijdens de les aandacht en er werd gelet op verbetering zonder dat het gênant werd omdat je je misschien schaamde. Het was hard werken maar je mocht overleggen, uitproberen en veranderen. Soms mochten we zelf een dans instuderen en werden aan het eind van de les de dansen aan elkaar geshowd. Dansen en bewegen voelde als vrij zijn. Jezelf zijn. En dat had ik juist in die tijd zo nodig. Toen ik vandaag vernam dat ze is overleden dacht ik aan mijn balletjaren. Mijn jeugd.

Ine van Rongen is niet meer. Dag Ine.

Wil je mijn blog steunen met een kop koffie donatie? Ik doneer een kop koffie.

Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.