Ik weet niet wat de achtergrond was van zijn uitspraak door de telefoon terwijl hij met zijn baby in een draagzak met zijn schoenen in de modder in een verwilderde speeltuin stond in Emma’s Hof maar mijn maag draaide een beetje om.
‘Ja, hoi. Nee, ik sta in de speeltuin. Joh, ik moest mijn kind even uitlaten want thuis word ik helemaal gek.’
Hij moest gekscherend lachen en zag dat ik het had gehoord. Ik weet het wel, ik kan en mag niet oordelen en ik heb er ook mijn eigen persoonlijke gevoelens bij maar het enige wat ik dacht was: geniet alsjeblieft. Geniet waar je kunt. Je hebt een kleintje die je mee kunt dragen tegen je borst en je kunt kijken naar hem of haar.
In het voorbij lopen zuchtte hij nog en legde aan de gesprekspartner uit wat het allemaal voor energie kostte. Misschien was het een huilbaby, was zijn partner overspannen of was er met hem iets aan de hand. Misschien kwamen de muren op hem af. Maar zijn kleintje keek rustig boven de hengsels uit. En ik had vaker geklaag gehoord van ouders. Kinderen die niet zindelijk wilden worden, die hun ouders wakker hielden ’s nachts, die voorstelling op school waar papa of mama onmogelijk weer vrij voor kon vragen. Laat staan dat heen en weer gesjees naar voetbal, tennis en dansles. Om dat hele zwemverhaal niet te vergeten. En dan nu al dat huiswerk weer omdat de scholen dicht waren.
Thuis opende ik mijn laptop en kreeg het nieuws binnen van het plotselinge overlijden van het drie maanden oude dochtertje van Jan Dulles. Er waren ’s morgens ambulances richting het huis gereden. Ik kan me niet voorstellen hoeveel paniek en angst in dat huis te voelen moest zijn.
Wil je mijn blog steunen met een kop koffie donatie? Ik doneer een kop koffie.
Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.
Geef een reactie