De coronahooligan, relschopper, boze burger, het ‘schuim van de aarde‘,

Het komt niet aan. Dat je in je razernij precies aanvalt wat je zelf is aangedaan. Dat je hulpdiensten als vijand ziet die je, als je zelf gewond bent, het hardst nodig hebt. Dat je wilt dat de overheid en gemeente naar je luistert en je helpt als je vast zit maar dat je deze instanties buiten spel zet. Dat je, als je mentaal aan de grond zit en in je onzekerheden gelooft wat de meute roept je mensen nodig hebt die je steunen maar dat je in je blinde en hardhorende woede deze mensen tegen je keert.

Je gaat te ver. Je komt aan de kwetsbaren. Je voelt je kwetsbaar en pakt je boksbeugel en vecht. Tegen mensen in uniform die net als jij een vrouw, man en kinderen hebben, tegen politiepaarden en honden. Je vecht tegen winkelruiten, glas, gesloten deuren. Je bent groot want je voelt je klein en je vecht mee met mensen die helemaal niet willen opkomen voor de mensheid maar willen vechten met mensen om ze pijn te doen. Je slaat een buurtpunt voor verstandelijk beperkte mensen in.

Ga naar huis. Leg je knokkels in een bad met soda en probeer, ergens in die hersenpan, terug te vinden waar dit allemaal goed voor is. En blijf thuis.

Wil je mijn blog steunen met een kop koffie donatie? Ik doneer een kop koffie.

Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.