Ik besef dat ik in deze tijd in mijn handen mag klappen want in dit huis zijn vele kamers waarin je je kunt opsluiten. Er is ruimte, deuren die open kunnen naar de tuin met uitzicht. Kamers genoeg om te werken, bellen of Zoomen, niets doen. Er zijn gezinnen waar dit niet kan. Veel kinderen met huiswerk van school, kinderen die tegenstribbelen want zoals mijn ene oppaskind laatst zei: ‘Ik vind het stom dat papa en mama opeens juf of meester willen zijn.’ Het past niet in de taakomschrijving van papa en mama zijn. Daar zijn juffen en meesters voor. En dus vinden ze het lastig om te luisteren naar de uitleg die gegeven moet worden. Het is gewoon stom!
Ik woon in een ruim huis en ik besef dat ik in mijn handen mag klappen. De benauwdheid van een kleine woning ken ik, maar destijds was ik alleen en had ik er alleen last van in de zomer als ik niet buiten kon zitten op een balkon of in een tuin. We zitten nog wel even binnen en wandelen elke dag even buiten. Het is ons binnenleven.
Twee weken geleden kocht ik een bos anjers en die staan nu nog. Ik stel voor dat elk huishouden een bos bloemen koopt om de kleur en vrolijkheid weer terug te halen. Of bloembollen, paarse druiven of narcissen die straks gaan bloeien. Maak er een project van met je kind en geef ze de taak om de planten water te geven. Het huis, hoe krap en vol dan ook, heeft het nodig. Ademhalen. Zuurstof. Dat denk ik tenminste.
Wil je mijn blog steunen met een kop koffie donatie? Ik doneer een kop koffie.
Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.
Eén reactie op “Het binnenleven.”
Optimistische groet,