Jaren geleden zat ik in een kleine kamer met twee medewerkers aan tafel. Ik dronk mijn lauw geworden koffie en hoorde hun verhalen, uitleg en vragen aan en beantwoordde naar waarheid. Dat doe je op een zo enthousiast mogelijke maar ingetogen manier als je in een sollicitatiegesprek zit. ‘Waar zie jij jezelf over vijf jaar?’
Mijn slok koffie leek te stagneren halverwege mijn keel en ik kuchte. Het bracht me terug naar school, naar het zoeken naar werk, naar vragen van mensen, bekend en onbekend, die zich afvroegen, hardop, wat mijn toekomst zou zijn. En hoe, en waar. En ik wist het niet. Hoe weet je waar je bent over vijf jaar? Heb je echt een routeplan? Een zo duidelijke ambitie? In mijn omgeving destijds was een vriend vinden, trouwen en kinderen krijgen het perspectief. En het liefst een koophuis, een auto en vakantie.
Ik dacht even na. Over dromen, helderheid en de vaagheid die er tussenin zat. Want er is altijd en overal de vaagheid, het grijze gebied. Het niet weten, de twijfelachtigheid en de lange donkere tunnel die je soms moet bewandelen. Je weet soms ook niet hoe lang het duurt. Het grijze, de mist, de onrust. In die onrust moet je bezig zijn met het nu, niet met de toekomst. Het vergt teveel energie, in ieder geval bij mij.
We horen de laatste maanden, in deze vage coronatijd, meerdere malen het woord perspectief. Er moet perspectief zijn, licht aan het eind van die donkere tunnel. Er moet ambitie zijn, we willen toekomstgericht kunnen kijken. Er moet een routeplan bedacht worden want men raakt onzeker en onrustig van het perspectiefloze. Alsof je door die dichte mist verlamd raakt. Maar wat doe je dan in de tussentijd? Niets? Zitten en nadenken over het hebben van géén perspectief?
In het sollicitatiegesprek gaf ik eerlijk antwoord. ‘Ik kan soms niet eens een maand of twee vooruit kijken.’ Dingen, zaken, veranderen soms ineens. Daar moet je op kunnen bijsturen. Ik vind het hebben van een toekomstplan prima, het geeft houvast, maar het kunnen afwijken ervan en bijsturen lijkt me een beter idee. Of misschien niet een beter idee, maar als je deze vaardigheid bezit is het een geschenk uit de hemel.
Wil je mijn blog steunen met een kop koffie donatie? Ik doneer een kop koffie.
Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.
Ontdek meer van Karin Ramaker.
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.