Je vergeet dingen. Dingen die ineens weer naar boven komen uit het niets lijkt het. Volgende week gaan we stemmen. Ik heb lang getwijfeld en allerlei stemwijzers gecheckt en steeds stonden er twee partijen op gelijke, eenzame, hoogte. Mijn grootouders stemden PvdA. Ze waren die lui die met rode rozen in de wijk en stad liepen, die folders in de woonkamer hadden liggen, opgestapeld op de houten eettafel. Ze woonden vergaderingen bij. Als kind wandelde ik overal langs en tussendoor, niet wetend van hun motieven en hun gedachtegang. Ik vroeg het hen nooit, ik was te klein.

Nu, kijkend naar mijn stempas die ik volgende week moet gebruiken, herinner ik me opeens hun inzet en inspanningen om hun partij te steunen die vroeger bekend stond als de partij voor de harde werkers, de arbeiders. Mijn opa had in de Rotterdamse haven gewerkt en mijn oma verzorgde hun kind, harder werken kon niet.

Ik besef nu pas hoezeer zij een socialistische politieke voorkeur in hun leven lieten en met rotsvast vertrouwen en ideologie steun gaven aan die partij. Omdat zij geloofden in hard werken en zorgen voor elkaar. Mijn oma zat trouwens ook in de ouderenbond. Ik herinner me nog dat ik meeging naar een vergadering en trots was op de inbreng die mijn oma had. Zij zaten beiden niet stil.

Op wie ga ik stemmen volgende week? Nee, ik stem niet op de PvdA. Wel op een partij met een liberaal maar toch links gedachtegoed die onderwijs, inclusiviteit, zorg en klimaat hoog op de agenda heeft staan. En dan hoop ik ook op een verrassende verkiezingsuitslag waardoor er een nieuwe fase zijn intrede zal doen. We hebben het zo hard nodig.

Wil je mijn blog steunen met een kop koffie donatie? Ik doneer een kop koffie.

Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.