Wanneer de laatste keer was dat we ’s avonds met vrienden in een restaurant hebben gezeten lijkt langer geleden dan het eigenlijk is. Ik heb het in mijn agenda opgezocht, het was ergens in september 2020. Het is bijna alsof er nooit een kroegleven was of dat je op een terras kon zitten terwijl je mensen aan het observeren was ’s avonds laat met een drankje in je hand en waar je in een restaurant heerlijk kon eten terwijl je het geroezemoes om je heen hoorde. Te lang geleden. De laatste keer dat we gingen uit eten was met onze vrienden aan een hele grote ronde tafel en ver uit elkaar want je wilde het zekere voor het onzekere nemen.
En toen besloten we na wederom een lockdown om vrienden uit te nodigen voor een online borrel. Borrelen met een scherm. We misten de gesprekken en we hadden elkaar al maanden niet meer gezien en gesproken. Met bier, wijn, kaas en chips kletsten we tot twaalf uur in de avond en rolden we erna vrij makkelijk ons bed in. Daarna deden we het na een paar weken nog eens, en ook met andere vrienden.
Het biedt voordelen. Je bent thuis en zit in je huisbroek, met het toilet op loopafstand en als we moe werden hoefden we niet eerst naar huis te fietsen. Het is een nieuwe werkelijkheid geworden. Een rare werkelijkheid. ‘Wanneer zouden we weer kunnen afspreken alsof er niets is voorgevallen?’ We haalden onze schouders op.
Het wordt tegelijkertijd steeds moeilijker om te verkopen dat musea, restaurants en terrassen gesloten blijven terwijl je in de supermarkt of drogist hutje mudje op elkaar door smalle gangen bivakkeert om je spullen uit te zoeken. Het wordt steeds makkelijker te begrijpen dat mensen massaal naar het strand gaan, het bos in of naar het park omdat alles dicht blijft.
Wil je mijn blog steunen met een kop koffie donatie? Ik doneer een kop koffie.
Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.
Ontdek meer van Karin Ramaker.
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.
Goed om te horen dat het een aardig surrogaat is en dat het ook voordelen biedt zoals niet maar huis te hoeven fietsen. Een mens wordt creatief. Ik leef met jullie mee zoals ik hier meeleef met de Portugezen voor wie het café en restaurant huiskamers zijn waarin ze al maanden niet hebben mogen vertoeven. En zelfs ik vind het een nu een feestje dat ik voor het eerst sinds “mijn heugenis” straks lunch op een terras. Er komt een dag (ik vermoed 2023) dat er dingen normaal zullen zijn.