Nadat ik mijn handen met desinfecterende vloeibare zeep had ingesmeerd wachtte ik bij de balie. Mijn brief gleed uit mijn hand en later ook mijn id kaart. ‘Dat spul lost bijna niet op.’ mopperde ik een beetje. ‘Goed blijven wrijven!’ sommeerde de vrouw bij de computer. Ik mocht plaatsnemen in de wachtkamer. ‘Helemaal achterin, bij de tv.’ legde de dame uit. De tv liet beelden zien van een muziekzender. De snelheid, het geluid en de kleuren zorgden er bij mij voor dat ik onrustig werd. Ik nam plaats in een andere stoel zodat ik er niet naar hoefde te kijken. Toen ik net zat keek ik om me heen en omhoog.
Het plafond droeg tl-verlichtingsschermen. Het hele plafond was ermee gevuld. Toen ik voorover leunde om beter te kijken zag ik dat de hele gang ermee gevuld was. Mijn naam werd omgeroepen.
Ik mocht mijn jas ophangen in een piepklein hokje waar ook een stoel en een tafeltje stond. Als ik klaar was mocht ik doorlopen naar een donkere kamer en op een bed gaan zitten. De radioloog was erg jong, had krulletjeshaar en wreef snel over mijn schouder met een doorzichtige gel. ‘U hebt al eens een echo gehad van uw schouder en er zat een scheurtje in uw pees?’ Hij mompelde in zichzelf. ‘Ik kan niets bijzonders vinden. Bent u linkshandig?’ Ik knikte. Mijn schouder deed pijn van de vele poses die ik tijdens de echo moest aannemen.
Toen ik mijn jas weer aandeed in de gang met de drukke tv en inmiddels twee mensen wachtend in een stoel bekeek ik nog eenmaal het plafond. Niets verlichting.
Wil je mijn blog steunen met een kop koffie donatie? Ik doneer een kop koffie.
Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.