Afgelopen week dacht ik na over verantwoordelijkheidsgevoel en hulp bieden versus laveren en laten gaan omdat je in sommige situaties maar een ding kunt en dat is laveren en laten gaan. Het woordenboek zegt het zo mooi: ‘zigzaggend tegen de wind in varen.’ Bomen met dikke takken die in de wind heen en weer buigen maar niet breken. Maar het is zo moeilijk om te laten gaan want je ziet voor je neus wat er zich afspeelt en het ziet er niet goed uit.

Er zijn mensen die geen hulp accepteren ook al spreek je je zorgen over nu en de toekomst uit. Ze willen niet, luisteren niet en willen geen bemoeienis. Dat het rechtstreeks invloed heeft op dierbaren en buitenstaanders wil niet dalen. Er zijn kleine ballonnen opgelaten met een knalrode kleur om te laten weten dat ik inzie dat het zorgwekkend is. Maar wat ik overal van hulpverleners hoor: je kunt mensen niet dwingen. Ze zullen zelf moeten inzien, wellicht te laat, hoe ernstig een situatie kan worden. Daar heb je het mee te doen.

Ondertussen sprak ik iemand die me vertelde dat je mensen misschien niet taakinhoudelijk kunt helpen omdat ze geen vreemde mensen toelaten in hun huis of geen gesprekken willen voeren over hun sores of ontkennen dat er iets speelt maar dat je als dierbare toeschouwer zelf wel hulp mag zoeken en mag praten over wat er speelt. Dat je er niet in mee hoeft te gaan. Dat je zelf niet hoeft te zwijgen. Dat ik niet verantwoordelijk ben. Dat ik niet schuldig ben aan het disfunctioneren en de besluiten die ze nemen. Dat luchtte op.

Wil je mijn blog steunen met een kop koffie donatie? Ik doneer een kop koffie.

Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.