Niet eens op handen en voeten. Met een arm en zonder benen.
In Den Haag wil men naar de buitenwereld toe toegankelijk overkomen. Voor iedereen wat wils. Ondertussen is er de heer Sabri, een inwonende van Den Haag die op stompen (het is niet anders) 55 treden omhoog moet om naar zijn woning te komen. Hij heeft geen benen en maar een arm. Hij heeft geen recht op een aangepaste woning. Den Haag vind het niet urgent genoeg. Geld is natuurlijk altijd een belangrijke reden om te steggelen. Een verhuurder zal vast in z’n maag zitten met het aanpassen van een woning want hoe krijg je dit ooit doorverhuurd en het kost geld. Toen ik het artikel in het AD las vroeg ik me af wie het belletje gaf om deze meneer af te wijzen. Niet urgent genoeg. ‘U heeft een arm, en daar kunt u gewoon de trappen mee op. Prettige dag verder!’
Ondertussen merk ik op geheel ander vlak dat er binnen de gemeente Den Haag veel verloop is. De ene mail is nog niet verstuurd of iemand gaat alweer van zijn of haar plek af en wordt er een portefeuille overgedragen zodat de nieuweling weer alles moet gaan inlezen wat veel tijd kost. Mijn petitie Iedereen Speelt over een aangepaste speelplek in Park de Verademing in Den Haag ligt ook op z’n gat. Ze zitten op potjes met geld, er moet ‘planvorming’ plaatsvinden terwijl ik al lang en breed gesproken heb met een bedrijf dat nota bene een contract heeft lopen met de gemeente, er wordt veel vergaderd waardoor ervoor gezorgd wordt dat iets niet hoeft door te gaan. Zolang je vergadert gebeurt er niks en dat is precies de bedoeling. Voor je het weet is het 2022 en kijken we verder. We vergeten voor het gemak het SamenSpeelakkoord en doen gewoon alsof we veel begrip hebben voor degene die de petitie heeft gestart en met omwonenden ervoor heeft gezorgd dat het opgepakt moet worden in Den Haag. Dat jij plannen hebt is leuk, maar wij hebben andere plannen. En ook ego’s staan in de weg.
Iedereen heeft recht op een woning waarin hij normaal kan leven en voortbewegen. We vergeten zo makkelijk onze eigen mensenrechten. Politieke partijen stellen vragen, zijn ontstemd en vragen aandacht. Het is niet genoeg. Meneer Sabri had gisteren al een aangepaste woning moeten krijgen. In ieder geval een tijdelijke benedenwoning of een woning met lift. Er hadden al jaren geleden tijdelijke oplossingen bedacht kunnen worden die uitvoerbaar waren zodat de verhuurder op zoek kon naar de aangepaste vorm. Hij sliep jaren op een matras op de grond omdat men geen aangepast bed regelde. Niemand, geen ambtenaar, geen receptionist, geen verhuurder, geen telefonist voelt zich aangesproken.
Er is een totaal gebrek aan kennis en er is onvoldoende bewustwording. Er mocht geen scootmobiel komen maar wel een rolstoel maar met een arm is een rolstoel moeilijk te besturen. ‘Iemand moet mij dan duwen.’ Als je deze kennis niet hebt dan denk je aan zulke onlogische, idiote oplossingen. Iemand op Twitter, in een politieke functie, opperde dat ambtenaren trainingen moeten volgen. Ik stel voor dat, als meneer Sabri dan eindelijk met hulp van de hulptroepen op sociale media en de aandacht in de krant (want alleen dan komt er blijkbaar hulp) een aangepaste woning toegewezen krijgt en in een scootmobiel mag rijden zij eens op de koffie komen en leren van deze zaak.
Lees ook dit artikel eens: Ambtenaar, gebruik je verstand! (met dank aan een volger op Twitter.)
Eén reactie op “Op handen en voeten.”
Nederland zo’n rijk land en dan zo onbarmhartig met haar inwoners omgaan?
Schandalig!
Bezorgde groet,