Moeder verzuchtte. ‘Het is wel heel intensief met een anderhalf jarige.’ Ik bekeek het meisje dat in haar handen klapte en om haar heen keek voordat ze een duik deed naar de waterbak om te voelen of er echt water in zat. Ze was naar de overkant gewandeld terwijl mama even niet oplette. Er was niets aan de hand, ik had haar ook in de gaten en begreep dat ze nieuwsgierig was wat er allemaal aan deze kant gebeurde. Moeder was achter haar aan gehold en stond nu zuchtend na te hijgen.

‘Je moet overal achteraan lopen.’ zuchtte ze nogmaals. Ik knikte. Nu had ik al wel geleerd niet alleen op beeld af te gaan. Misschien sliep dit kind ‘s nachts slecht of was er iets anders aan de hand waardoor ze het lastig vond om te zorgen voor deze peuter. ‘Is ze verder oké?’ polste ik. De moeder fronste even haar wenkbrauwen maar begreep toen mijn vraag. Ja, ze ging naar de kinderopvang en daar waren ze heel tevreden. Geen bijzonderheden. ‘Ik vind het een leuke leeftijd.’ zei ik toen. Moeder was minder overtuigd. Ze vond dat op die leeftijd kinderen te veel aan spullen zaten, bloemen kapot trokken en niet goed luisterden. Voordat ik geïrriteerd dreigde te raken en namens het kind dat niet kon praten wilde opkomen (met ook nog een ander verhaal in m’n achterhoofd) besloot ik het over een andere boeg te gooien.

‘Dat is toch geweldig!’ riep ik enthousiast uit. ‘Dat betekent dat er een goede ontwikkeling is! Kids willen ontdekken! Daar leren ze van!’

Ik verbaas me dat ouders zich soms vergissen hoe jonge kinderen zijn en dat bepaalde ontwikkeling erbij hoort en ja, dat het intensief is maar ik hoor veel geklaag in plaats van verwondering. Dat vind ik een gemiste kans. Die leeftijden zijn prachtig en het komt nooit meer terug! …