Spelen.

Hij had een postkantoor gemaakt in de hoek van de kamer. Met een bord op een kast dat zei wanneer het kantoor open was of gesloten. Vandaag was het kantoor open. Je kon je brief brengen, dan kreeg je een stempel en werd het op de brievenbus gedaan. Je moest wel tien euro betalen. Pinnen kon niet. Hij had een speelgoedkassa op een mini tafeltje staan en zelf zat hij erachter. Hij wachtte totdat ik een brief kwam brengen maar ik wilde eerst bellen. Ik zat aan tafel naast L en belde op. ‘Hallo, ik heb een vraag.’ ‘Ja?’ ‘Kan ik echt niet pinnen want ik heb geen geld in mijn portemonnee.’ Nee, hij was duidelijk. Hij had geen pinautomaat. Terwijl ik aan het bellen was met een potlood aan mijn oor fronste L haar wenkbrauwen. Ik keek haar verbaasd aan. ‘Jij bent aan het spelen!’ riep ze verontwaardigd uit. Tja, volwassen mensen spelen natuurlijk niet meer …