Alsof het nooit was gebeurd.

Een slopende ziekte met veel pijn gepaard. Artsen die niet precies wisten wat ze konden doen. Veel overleg met artsen in andere ziekenhuizen. Ophogen van medicatie. Ik hoor het vanuit de verte, ik ben er zelf niet bij. Dat geeft wanhoop, denk ik dan als buitenstaander, als de arts je vertelt dat ze het ook niet meer weten. Schouders die in vertwijfeling opgehaald worden. Onderzoeken we nog verder of wil je naar huis? Wat willen de kinderen?

En dan slaap je. Door de morfine, door de uitputting. Open je nog een keer je ogen, net voordat de euthanasie arts komt en val je weg. Voor altijd. Vorig jaar op een verjaardag spraken we je nog. Er werd je gevraagd hoe het nou ging, met al die narigheid. Even werden er brede schouders opgehaald maar ergens was er ook de ruimte om te zeggen dat je het best moeilijk vond. Vooral die vermoeidheid. Maar ja, als je net deed of het er niet was, kroop je weer uit je stoel en ging je door.

Maar verder had hij het er niet over. Als hij het er niet over had dan was het alsof het nooit was gebeurd.


Ontvang mijn blogposts per mail


Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Door de site te te blijven gebruiken, ga je akkoord met het gebruik van cookies. meer informatie

De cookie-instellingen op deze website zijn ingesteld op 'toestaan cookies "om u de beste surfervaring mogelijk. Als u doorgaat met deze website te gebruiken zonder het wijzigen van uw cookie-instellingen of u klikt op "Accepteren" hieronder dan bent u akkoord met deze instellingen.

Sluiten