Het was er benauwd. Je rook chloor en je zag de kinderen voor het eerst in hun zwemkleding langs de rand van het bad zitten. Op een na. Ze wilde niet. Ze wilde niet met haar benen in het water. Ze wilde geen gespetter. Ze wilde naar mama. Naar huis. En ze keek om zich heen om te zien of ze ergens heen kon maar ze leek vastgeplakt aan de blauwe tegels met haar voeten. Ze hield haar handen voor haar mond en wilde haar tranen tegenhouden maar ze vielen toch. De badmeester was al in het water en sprak de kinderen toe en gaf ze de opdracht met hun benen te spartelen. Ze kroop naar achteren, botste bijna tegen een voorbijganger. En de badmeester kreeg haar in de gaten. Hij wenkte maar ze verroerde zich niet. Ze bleef daar staan, handen voor haar mond, schouders opgehaald en ze bibberde. Hij kwam uit het water. De druppels gleden van zijn zwarte zwempak naar beneden. Hij pakte haar vast en sprak tegen haar. Als hij het nu maar niet forceert, dacht ik. Forceren is verergeren. Het is een stap vooruit en dan weer twee stappen terug en dat wil je niet als een kind bang is voor het water.
2 reacties op “Voor het eerst.”
Sterkte met het vervolg!
Bemoedigende groet,
@Rob geen idee of ik haar volgende week weer zie. ergens hoop ik van wel.