Lieve mama,

Het is vandaag een week geleden dat je ging. Dat gaan (waarheen?) was onverwacht maar wel gekozen. De huisarts in opleiding besprak met je, voor de laatste keer, dat je toch erg ziek was en niet meer beter werd. Voor het eerst zei je: ‘Ik ben ziek, dat weet ik, dat weet ik al heel lang.’ De huisarts in opleiding, die je hand vasthield, vroeg toen wat je daarvan vond. ‘Het maakt me niet meer uit.’ Het was voor het eerst dat we hoorden dat je wist hoe het echt was. In de weken, dagen en zelfs uren ervoor moesten we op herhaling vertellen dat dit geen fantasie was en dat je niet beter werd. Je verbeet de waarheid en je verbeet de pijn. Na het gesprek wachtte je tot je zeker wist dat het kon en ben je met een glimlach gegaan.

Na dagen van besluiten hoe we je op je mooist konden eren en na dagen logeren in mijn oude woonplaats bij broer en gezin ben ik weer thuis. Hier, op de keukentafel, staan boeketten met de meest kleurrijke en geurige bloemen die van je rouwboeket vandaan komen. Op zolder in mijn werkkamer geurt het net zo, bij vriendlief in zijn werkkamer ook. Als ik ’s ochtends wakker word bedenk ik me twee dingen. Eén, je bent echt weg, en twee, ik ruik de fresia’s die je zo lekker vond.

We boften met de mensen die met ons samen de dienst hebben verzorgd. Er hingen ook dingen aan toeval aan elkaar vast maar ach, daar kun je over discussiëren. Ik had niet verwacht dat broer en ik je na je overlijden zouden helpen verzorgen. Wat heb ik dit als troostend ervaren. Toen de begeleiders je op je zij moesten draaien besefte ik dat je voor het eerst tijdens het draaien geen pijn meer had. Ik sloot de knoopjes van je broek, we fatsoeneerden je haar en je was prachtig.

Er staan kaarsen op de tafel, witte sneeuwuiltjes, die we lieten branden tijdens de rouwdienst. Je was gefascineerd door deze dieren en las erover, kocht beeldjes of je kreeg ze. Ze zijn mysterieus, zien heel veel en zijn zwijgzaam. Je was een lieve mama. Je hoefde ons niet veel te vertellen, we zagen aan je ogen en merkten aan je lach dat je liefde had voor ons. Je hebt veel meegemaakt in je leven, vooral de laatste jaren. Je was soms hard voor jezelf maar nooit voor anderen. Je kon er het jouwe van denken maar zou niet kwaadspreken over iemand.

Vandaag is het een week geleden dat je afscheid nam van ons. Het is elke dag wennen en aanpassen aan de dag. Een week lijkt kort maar ook weer lang geleden. Je kunt ons geen appje meer sturen of bellen. Je bent weg en ook weer overal. In de koffiemok die je ooit voor me kocht en waaruit ik koffie drink, in de zon, de wolken, in alles.

♡ Ria Ramaker-Brands 20-2-1946 ✝ 30-9-2021