Voor het eerst zat ik twee uur met mijn telefoon op stil naar een film te kijken in een bioscoop. Zonder angst, zonder ongerustheid. Het was afkicken de eerste werkweek nadat mama overleden was. Ik hoorde het telefoongerinkel nog in mijn oor en keek veel te vaak op mijn telefoon of er geen bericht was binnengekomen. Ik kreeg toen pas in de gaten hoe alert ik al die maanden was geweest en hoe gespannen ik me voelde. Het logeerde in mijn spieren en in mijn hele wezen. Gelukkig was ik dermate afgeleid dat ik kon genieten van een film met vreemde mensen in een bioscoop. Die mensen kwamen te laat en lieten een zak chips op de grond vallen. Bovendien zaten er ook weer mensen op de verkeerde plek en was er even discussie. Het geluid was knetterhard, vond ik. Het was allemaal weer als vanouds.