Ze is zo ver weg. Het is wat ik elke dag denk. Afgelopen week ontving ik een brief van de uitvaartonderneming met de vraag wat we willen doen met de as van mama. Dat is wat er van mama over is. Ze staat in een nis in een muur te wachten op wat we willen doen. Ik voel me onrustig omdat er geen plek is waar ze hoort te zijn. Ik weet ook nog niet waar ze hoort te zijn. Ze is zo ver weg.
Vandaag keek ik naar het boeket met droogbloemen op de tafel. Ze zijn een beetje van kleur veranderd, het is allemaal wat minder kleurrijk. Sommige takken hangen een beetje maar het blijft een mooi boeket. Het is kwetsbaar maar aanwezig, ik kan ernaar kijken.
Als mama een plekje krijgt in een tuin kan ik er naartoe als ik wil. Dan is er een plek om te gedenken en om er even in stilte te zijn. Ik dacht altijd dat ik het niet nodig zou hebben, ze zit immers in mijn hart en gedachten, maar ik voel me een stuk rustiger nu ik weet dat we die mogelijkheid kunnen bespreken. Eigenlijk is mama een droogbloem.
Il y a des fleurs partout pour qui veut bien les voir. ~ Henri Matisse.
(Er zijn overal bloemen voor wie ze wil zien.)
Geef een reactie