‘Vergeet je niet te leven, dacht ik laatst.’ Het is het begin van een gedicht van Kees Hermis. Het leven gaat ook zonder mama door. Dat is ergens prettig, de dagen vullen zich met allerlei werkzaamheden maar het is tegelijkertijd een vreemd vacuüm. Missen is een werkwoord. Missen is iets vreemds, ongrijpbaars. Het is een gevoel van weemoed en heimwee. Het is een verlangen. Het is verwerken, zegt een vriendin. ‘Het is rouw.’ zegt een andere vriendin. Volgens Manu Keirse, klinisch psycholoog en rouwspecialist, is het verlies overleven. Verwerken zou betekenen dat er een eind aan komt. Ermee leren leven is iets anders. De heimwee komt vast en zeker terug, op onverwachte momenten. Soms denk je er even niet meer aan, totdat je het ineens wel doet.
Ontdek meer van Karin Ramaker.
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.