Nadat mijn moeder was overleden ben ik nog één keer in het huis geweest nadat mijn vader middenin de nacht een maagbloeding kreeg en wij, broer en ik, op een maandag de hele dag aan het schoonmaken waren amper een maand nadat mijn moeder op een brancard definitief het huis verliet. We gooiden alle ramen open, we draaiden een heleboel was en hingen de was op aan het rek buiten omdat de zon scheen. De rest stopten we in de droger. Omdat het niet leek op te houden; het schoonwassen van allerlei kleding en lakens, zette ik koffie. Samen zaten we zwijgend aan de eettafel en keken naar de pillen van vader die in een klein schaaltje lagen. Hij lag weer in het ziekenhuis.

Mijn oog viel op de boekenkast. Mijn moeders boeken, de boeken die ik geschreven had stonden onderaan, de urn van Max, hun eerste hond, stond in een mooie blauwe pot in de onderste schap met de oude schaal van opa en oma. Als je de kasten opendeed kwamen de zakelijke mappen tevoorschijn. Ik had een kaars aangestoken maar omdat we heen en weer liepen in het huis had ik het weer uitgeblazen.

Alles was nog hetzelfde in huis maar toch voelde alles anders. Ik goot na de koffie een plas stinkend water uit een pot, pa had deze teveel water gegeven. De andere planten en een orchidee, die mijn moeder op haar sterfbed kreeg van haar jongste zus, hapten naar water. En ik veegde stof van de kasten terwijl mijn broer bloedvlekken boende van het tapijt. We waren een geoliede machine.

Na het lezen van het boek van Dick Wittenberg – Wat doen we met de spullen? sloeg de stille paniek toe. Mijn vader; diagnose ernstig hartfalen met andere bijwerkingen, heeft ook niet lang meer. Hij heeft een abonnement op de eerste hulp en bloedtransfusies en keert telkens na bijna een week ziekenhuis weer naar huis, maar voor hoe lang nog? In gedachten liep ik mijn ouderlijk huis na. Het huis waar ik vanaf ongeveer mijn zestiende tot mijn twee- en twintigste gewoond had. Toen ik op mezelf ging wonen kreeg ik van mijn ouders een tosti ijzer cadeau. Dat ding gebruik ik nu nog.

Het tapijt in het ouderlijk huis is oud en versleten. De deuren zijn bekrast door het vele krabben van de honden. Alle kamers lijken veel kleiner dan vroeger. Als ik in gedachten in de slaapkamer sta voor m’n moeders linnenkast en het idee krijg dat we eens zullen moeten gaan ruimen krijg ik het te kwaad. In het boek van Wittenberg vertelt een van de dochters van Jo van Overdijk dat ze het vervelendste moment vond dat de eettafel het huis uit werd gedragen. Ik verbeeld me hetzelfde en begrijp waarom. Er gaat een herinnering naar buiten een container in of in een wagen van de Kringloop. Daarna zal de verhuurder het huis opknappen voor een nieuwe bewoner. Alles weggevaagd, opnieuw geverfd, de herinnering uitgewist.

Lees hier alles van: Een beetje moeder.