Als vader praat is..elk..woord..een..berg..om..te..beklim..men. Alsof zijn adem onder het kuiltje van zijn nek bij zijn sleutelbeenderen is blijven steken. Niet verder want zijn longen kunnen het niet aan. Ik moet denken aan een vis op het droge. Zijn kieuwen bewegen, zijn mond ook. Telkens wordt die vis weer in het water gegooid en kijkt men toe hoe hij toch weer de kracht vindt om te zwemmen. Op de drempel van het oude jaar naar het nieuwe mag hij misschien weer naar huis. In het ziekenhuis hoef ik dan niet meer op bezoek, op een vastgestelde avondtijd, mondkapje op en ik stel me zo voor dat verpleging met telefoons rond rent en er een pietluttig kerstboompje op de receptiebalie staat.
Wat mij betreft mag het oude jaar snel worden uitgezwaaid, hoewel niet alles even vreselijk was, moet ik bekennen. Er zijn altijd nog wat tinten grijs. Gelukkig maar. En die tinten meng je nog altijd zelf.
Geef een reactie