Lieve Q,

Die jongens die wegrenden, zij hadden geen idee dat jij enorm schrok van de knal en bijna moest huilen. En al had je gehuild, dan begreep iedereen het. Die knal, twee dagen na oud en nieuw, terwijl er daarvoor een vuurwerkverbod was, veroorzaakte meer dan alleen meer kortstondig genot.

Gelukkig kwam er een mevrouw met een fluffy poezelig hondje in de kleur van jouw winterjas die voor de nodige afleiding zorgde. Zelfs een meneer bleef vertederd staan kijken. ‘Boem.’ wilde je toch nog even aangeven. ‘Boem’.

Die knal was als een bombardement op klaarlichte dag. Tussen de huizen door en de muren veroorzaakte het nog meer impact door de echo. Het is niet langer meer een rotje, een fluitende toon of een plofje. Het is oorschade, angst, beven en thuisblijven omdat je niet de straat op durft.

In de grote steden vinden we het normaal en ‘het hoort erbij.’ Spullen van een ander in de hens steken is niet normaal. Vernielingen zijn niet normaal. Illegaal vuurwerk uit andere landen halen is niet normaal. En praat alsjeblieft niet over de vrijheid en ‘ze pakken ons alles af’.

We liepen Emmahof in; een rustige plek om even warme chocolademelk te drinken en glühwein. Jij at een beetje van papa’s slagroom. Ergens in de verte hoorde je een knal maar gelukkig zong je liedjes en kwam het hondje nog één keer naar je kijken voordat hij naar huis ging met zijn baasje.

Lees hier meer brieven aan Q.